Vakantie

Donderdag 28 maart:

Vandaag mochten we mee met Diederick, een van de vrijwilligers van vzw Picca, naar het ziekenhuis in Sukuta. Het was een ongelofelijk positieve en tegelijk een ongelofelijk negatieve ervaring. Maar eerst over het ziekenhuis in ’t algemeen.. Het is er vrij proper en degelijk! Uiteraard nog niets vergeleken met wat wij gewoon zijn maar we hadden het erger verwacht. Ze werken niet steriel maar wel proper. Er werkt geen enkele arts maar wel veel verpleegkundigen. Er zijn verschillende ‘afdelingen’. Bij een van de afdelingen zaten er 40 vrouwen buiten op een rij met op hun schoot hun kindje. Aan de lopende band werden de kindjes en moeders gevaccineerd. Wat verder zit iemand die de kindjes weegt. Allemaal zeer positief eigenlijk. De verzorging is gratis. Het ziekenhuis leeft van giften. Er kwam een man binnen die van zijn moto gevallen was en waarvan zijn lip moest genaaid worden. Diederick vertelde ons dat iedereen die in het ziekenhuis werkt mag naaien. Of het allemaal even mooi gedaan wordt, is een andere vraag. Even later reed hij terug weg… op zijn moto.

We hielpen even mee met het wegen van de kindjes tot plots een moeder naar ons toe kwam met een wel heel klein ‘pakketje’ in haar armen… Haar kindje van 2 maand oud woog slechts 1 kilo 900… Meer hoeven we niet te vertellen waarschijnlijk. De blik van dat kind vergeten we nooit. We weten niet of de moeder gewoon geen middelen genoeg heeft om het kind te voeden of wat er precies aan de hand is. Ze heeft pas op dinsdag een afspraak in het grote ziekenhuis in Banjul. We weten niet of het kindje dat wel haalt… De moeder gaf haar kleintje voortdurend kusjes op haar ingevallen wangetje…

Wat later op de dag was het zover. Een vrouw die we ’s morgens ontmoetten zou gaan bevallen. We spoeden ons naar de verloskamer, lees: een stoel zoals bij de tandarts in een veel te drukke kamer. Ze kermde van de pijn, had volledige ontsluiting en haar kindje zou gaan komen. We mochten de volledige bevalling bijwonen. We positioneerden ons wat verder in de kamer om niet in de weg te lopen maar neen hoor! We moesten rond de tafel gaan staan! Enkel Ebrima (verpleegkundige) was actief aanwezig. De andere verpleegkundigen stonden wat verderop te keuvelen. De gordijnen moesten wel zeker toe rond de moeder hoewel ik dat niet goed begreep, gezien we er met 5 rond stonden. Ze passen de regel van privacy van de moeder wel toe he J. Hoeveel personen er dan binnen die gordijnen staan, doet er niet toe! De bevalling verliep vrij vlot. Na zo’n tien minuutjes was haar zoontje er. Hij zal waarschijnlijk naar Diederick worden genaamd (gebeurt vaak in Afrika dat ze hun kindje vernoemen naar iemand die bij de bevalling is) Diede of zoiets. De vader, die over de naam beslist, ging er nog een week over nadenken. Het was gewoon wonderbaarlijk. Na de geboorte wordt het kindje gewogen en dan in de armen gelegd van… de bezoekers! De moeder hoefde het kindje niet te zien of vast te nemen?? De vader kwam er even later bij en ‘controleerde’ zijn zoon even om daarna terug weg te gaan. Tussen de moeder en de vader was er geen contact.

Vrijdag 29 maart

Deze morgen gingen we naar school om de speelplaats te schilderen. We vertrokken vroeg opdat het niet te warm zou worden om te werken. Het begin ging wat moeizaam. Drie vrouwen die zes evenwijdige rechte lijnen moeten maken… We kwamen al snel tot de conclusie dat we geen lat of dergelijke hadden dus gingen op zoek naar iets wat daarvoor kon dienen. Na uitvoerig denkwerk en schitterend teamwork – onder alziend oog van Kebba die er volgens mij veel plezier in had – hadden we dan met touwtjes en plakband toch rechte lijnen gemaakt. Dan beginnen met kleuren spuiten. Het resultaat werd snel mooier en mooier. Ook Modou hielp een handje mee. Kebba bedankte ons voor de moeite en vond het een mooi resultaat. Wijzelf zijn erg tevreden met het resultaat. We heb er foto’s van. (Met dank aan alle mensen die onze benefiet sponsorden waardoor we dit konden doen!)