Welcome, welcome, welcome,...
Na een vlotte maar turbulente vlucht werden we meer dan warm onthaald in Gambia! Het cliché van de openheid van de Afrikanen en de geslotenheid van de Belgen wordt hier zeker en vast bevestigd! Na een lange dag reizen, kropen we onder ons muggennet in onze compound en vielen als een blok in slaap benieuwd naar de indrukken van morgen!
We spraken af met Modou dat onze eerste week in Gambia vooral zou worden besteed aan kennismaken, verkennen van de omgeving,.. Zo stappen we de weg naar school een aantal keer. Klinkt gek maar alles lijkt hier zo sterk op elkaar dat we regelmatig verloren lopen! Iedereen zou zeker wel bereidt zijn om ons de weg te wijzen maar daar vragen ze dan wel meteen dallasis voor… Binnenkort krijgen we een uniform op maat om in school te werken.
Ons eerste bezoek aan het schooltje liet een diepe indruk na. We werden zeer vriendelijk onthaald door zowel de leerkrachten als de kinderen. Dit varieerde van een stevige handdruk, een dikke knuffel of een enthousiast handgeklap. De directeur leidde ons rond en dit terwijl zijn klas in stilte zo'n 20 minuten op hem wachtte. Naast klaslokalen is er ook een holistic room, de hoekenklas van bij ons! De hoeken waren er mooi afgebakend maar veel materiaal was er niet te bespeuren. Wat puzzels, krijtborden, spijkerplankjes, wat keukenmateriaal en een zandtafel. De story telling room is er maar wordt niet gebruikt en is niet ingericht. De creative room oogt creatief in de zin dat er werktafels staan maar het materiaal laat ook te wensen over. Op het moment van ons bezoek was geen enkele van de speciale klassen in gebruik. We hopen dit bij onze volgende observaties wel te zien. Zo kunnen we bijhouden hoe vaak en hoe efficiënt die lokalen gebruikt worden. We hadden de indruk dat de leerkrachten erg gedreven voor de klas stonden. Toen we op de speelplaats stonden hoorde je uit alle klassen een soort 'geroep'. Toen we in de afzonderlijke klassen gingen kijken viel ons op hoe de leerkrachten riepen op de kinderen. Niet om zich kwaad te maken maar dat maakte gewoon deel uit van hun leerkrachtstijl. De kinden geven ook geen antwoord maar roepen het antwoord. Vreemd...
In iedere klas, ongeacht het level, leren ze cijfers en letters. De kinderen dreunen het alfabet af van A tot Z. We hadden de indruk dat niet alle letters fonetisch juist werden uitgesproken. Het viel ook op hoe sterk aanhankelijk de kinderen zijn. Na enkele schuchtere minuten zitten ze al snel op je schoot en nemen je hand vast. Als je niet oplet loop je met 10 kindjes aan 1 hand! Toen we de speelplaats verlieten moesten we ons een weg banen tussen 60 kleuters die rond ons heen stonden gedrumd.
We hadden op voorhand grote plannen met de speelplaats. We hadden gehoord dat er vaak geen toezicht was en de kinderen vaak vechten. We hoopten dit een stuk te veranderen door uitdagend materiaal te bieden zoals een speeltuig uit hout, vloertekeningen,... Maar toen we de speelplaats van het schooltje zagen en het aantal leerlingen dat daarop moet spelen zonk de moed even in onze schoenen. Bovendien bestaat de vloer uit gekleurde tegeltje. Hierover zullen we dus nog moeten verder brainstormen. Misschien iets met de muren?
We vinden het een beetje vervelend dat we nu pas ontdekken wat er op het schooltje allemaal tekort is, nodig is. Hadden we dit op voorhand meer concreet geweten dan hadden we de inhoud van onze valies wat aangepast.
Op dinsdagavond mochten we mee met de vrouw van Modou naar een geboorteceremonie. Het viel ons op dat er heel veel kinderen nog laat op straat rondliepen en ook op de geboortereceptie nog aanwezig waren. Dit baart ons een beetje zorgen. Anderzijds mochten de kinderen van Modou en Maraima dan weer niet mee naar feest omdat ze de volgende morgen naar school moesten. Gezien overdag ook heel veel kinderen gewoon op straat rondhangen vermoeden we dat echt heel veel kinderen niet naar school gaan!
Op woensdag stapten we opnieuw de weg naar het schooltje. Om 13u ging de bel. Het vreemde is dat er geen enkele ouder zijn kind op school komt halen. De kinderen lopen gewoon naar buiten en gaan naar huis. De leerkrachten kijken nog even na en moeten sommige kinderen stimuleren om naar huis te gaan. Ze bleven precies wat rondhangen. We liepen mee met een groep kleuters om eens te kijken hoe ver ze nog naar huis moesten stappen. Sommige kinderen moesten echt ver én alleen. Misschien kunnen we hiervan wel een doelstelling maken. Tijdens onze stage kan elk van ons in een bepaalde richting nog even meewandelen met de kinderen. Ten eerste om een oogje in het zeil te houden in verband met de veiligheid van de kinderen en ten tweede om een stuk te voorkomen dat de kinderen na school beginnen rondhangen.
We kijken er al naar uit om aan de slag te gaan mits het besef dat we onze voldoening uit kleine stapjes zullen moeten halen.
Op donderdagavond hebben we ondanks grote inspanningen nog geen internet kunnen bemachtigen! Sowieso kunnen we morgen op internet op school.
Tot slot nog enkele ervaringen los van het schooltje. We gingen gisteren naar de markt in Serrekunda en dat bezoek liet een diepe indruk na. Mensen slapen tussen hun producten, er hangt een vreemde geur en de hygiëne laat te wensen over. Onze tocht naar huis met de lokale taxi eindigde in een panne met een rookgolf uit de motor. De elektriciteit valt regelmatig uit. Op zich een grote aanpassing maar we trekken ons plan met zaklampen en goede afspraken. We staan ons mannetje in deze voor onze heel aparte wereld!
Tot gauw,
Bieke en Herlinde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten